Балақайдың әке-шешесі күнде кешкілік серуен құратын. Міне, бүгін де анасы ауыз үйден:
– Балақай! Кристер мен Гунилла сағат сегізге_дейін сенде бола_тұрсын, содаң_соң сен төсегіңе тез жата_қал. Біз қайтып_келген соң, мен саған «қайырлы_түн» айтып_шығармын, – деп дауыстады.
Балалар сыртқы есіктің тарс_жабылғанын естіді.
– Анаң менің қай_уақытқа_дейін болатынымды неге айтпады? – деп_сұрады Карлсон. – Егер бәрің маған бұлай әділетсіз_болсаңдар, онда мен сендерге қосылмаймын.
– Сен өзің қанша_қаласаң,_сонша бола_бер, – деп_жауап_берді Балақай.
– Мыналар_сияқты неге мені_де тура сегізде айдап_шықпайды? – деді Карлсон өкпелі үнмен. – Жоқ, мен бұлай ойнамаймын!
– Жарайды, онда сені_де сағат_сегізде үйден айдап_шық деп_анама_айтармын, – деп_уәде_берді Балақай.
Мама и папа Малыша ежедневно гуляли по вечерам. Вот и сегодня мама крикнула из прихожей:
– Малыш! Кристер и Гунилла могут_остаться у_тебя до_восьми часов, потом ты быстро ляжешь в_постель. А когда мы вернёмся, я пожелаю тебе «спокойной_ночи».
Дети услышали, как хлопнула входная дверь.
– А почему твоя_мама не_сказала, до_какого_часа я могу_здесь_остаться? – спросил Карлсон. – Если все ко_мне так несправедливы, то я с_вами не_буду_водиться.
– Ты можешь_остаться здесь до_скольких_хочешь, – ответил Малыш.
– А почему и_меня не_выставят отсюда ровно в_восемь, как_этих? – сказал Карлсон обиженным тоном. – Нет, так я не_играю!
– Хорошо, тогда я_попрошу_маму, чтобы она и_тебя выставила из_дома в_восемь_часов, – пообещал Малыш.