Стокгольм қаласында, кәдімгі көшеде, кәдімгі үйде Свантесон есімді қарапайым швед отбасы тұрады. Бұл отбасы ең қарапайым әкеден, ең қарапайым анадан және ең қарапайым үш жігіттен – Бо́ссе, Бе́тан және Балақайдан тұрады.
– Мен, тіпті_де ең қарапайым бала емеспін, – деді Балақай.
Мұнысы, әрине, өтірік. Жер_бетінде құлағы кір-кір_болып, шалбарының тізесі жалбырап_жүретін жеті_жасар, көк көз бала қаншама, ендеше күмәнданатын түгі_жоқ. Балақай – кәдімгі-ақ бала.
Боссе он_бес жаста, ол мектеп тақтасының алдынан гөрі, футбол_қақпасында тұрғанды_ұнатады, ендеше – ол да қарапайым ғана бала.
Бетан он_төрт жаста, оның бұрымдары да өзге қарапайым қыздардікі секілді, аумай_қалған.
В_городе Стокгольме на самой обыкновенной улице в самом обыкновенном доме живёт самая обыкновенная шведская семья по_фамилии Свантесон. Семья эта состоит из самого обыкновенного папы, самой обыкновенной мамы и трёх самых обыкновенных ребят – Бо́ссе, Бе́тан и Малыша.
– Я вовсе не самый обыкновенный малыш, – говорит Малыш.
Но это, конечно, неправда. Ведь на свете столько мальчишек, которым_семь_лет, у которых голубые глаза, немытые уши и разорванные на коленках штанишки, что сомневаться тут_нечего: Малыш – самый_обыкновенный мальчик.
Боссе пятнадцать лет, и он с_большей_охотой_стоит в_футбольных_воротах, чем у школьной доски, а значит – он тоже самый обыкновенный мальчик.
Бетан четырнадцать лет, и у_неё косы точь‑в‑точь_такие_же, как у_других самых обыкновенных девочек.