Өзеннен ары өтіп, көтерме фирмалардың тұсынан шыққан Керри жан-жағына аңлай қарап, қай есікке кірерін білмей біршама тұрып қалды. Үлкен терезелер мен сәнді жазба тақталарға көз салып келе жатып, ол өзіне жұрт назар аударып қарап қалғанын да байқап қойды. Неге екені де белгілі: елдің бәрі мұның жұмыс іздеп жүргенін біліп тұр! Бұрын-соңды жұмыс іздеп көргені осы емес пе, бойын белгісіз үрей билегендей болды. Енді ол өзінің не жаймен жүргенін білдірмеуге тырысып, құдды бір жұмысқа асығып кетіп бара жатқан адамға ұқсап, жылдам жүре бастады. Осылай бірнеше фабрика мен сауда фирмасының тұсынан бас көтермей, жеделдете жүріп өтіп те кетті. Ақыры, бірнеше квартал жүргеннен кейін барып, өзінің мұнымен түк бітірмесін ұқты. Енді қайтадан есіктегі жазбаларды оқи бастады. Біршамадан кейін үлкен бір есіктің алдына келгенде тоқтай қалды. Есік сыртында мыс тақтайша; бұл алты-жеті қабатты араның ұясындай жыпырлаған терезелі үйдің кіреберіс есігі сияқты. "Бәлкім, осы жерде әйелдерге лайық жұмыс бар шығар" деп ойлады Керри. Ол көшені кесіп өтіп, кіреберіске беттеді. Үйге таяп қалғанда терезе алдында тұрған сұр шақпақ костюмді ер адамды көрді. Әрине, ол бұл адамның осы мекемеге қатысы бар ма, жоқ па, оны білмейді, бірақ әлгі адам жаққа көзі түсіп кеткені сол-ақ еді, Керри дегбірі қашып, тез-тез жүріп, қасынан өте шықты.
За рекою, попав в район оптовых фирм, Керри стала осматриваться, решая, в какую бы дверь войти. Разглядывая большие окна и внушительные вывески, она заметила, что на нее обращают внимание, и поняла почему: все догадывались, что она ищет работу! Никогда еще ей не случалось заниматься этим, и мужество покинуло ее окончательно. Чтобы подавить безотчетный стыд от сознания, что все видят, как она бродит в поисках места, Керри зашагала быстрее и постаралась придать своему лицу равнодушное выражение, присущее, как ей казалось, людям, которые спешат по делу. Так она прошла мимо многих фабрик и торговых фирм, не заглянув ни в одну.
Наконец, миновав несколько кварталов, она поняла, что таким способом ничего не найдет, и, не замедляя шага, снова стала приглядываться к дверям. Вскоре огромная дверь почему-то привлекла ее внимание. На ней красовалась медная дощечка; видимо, это был вход в громадный шести – или семиэтажный улей. «Возможно, здесь требуются работницы», – подумала Керри. Она перешла улицу и направилась к дверям. Приближаясь к желанной цели, она увидела в окне молодого человека в сером клетчатом костюме. Разумеется, она не знала, имеет ли этот человек какое-либо отношение к данному предприятию, но так как он случайно бросил взгляд в ее сторону, Керри не выдержала и, застыдившись, поспешно прошла мимо.