Джек Лондон. Ақ азу

Генри, біздің қанша итіміз бар?

Алты.

Жарайды, Генри... – деп Билл өз сөзін салмақты ету үшін үзіп-үзіп сөйледі. Сонымен, біздің итіміз алтау. Мен қапшықтан алты балық алдым. Әр итке бір балықтан беріп едім, Генри-ау, маған бір балық жетпей қалды ғой.

Қате санағансың ғой!

Біздің итіміз алтау, деп қайталады Билл. Мен алты балық алдым. Бірқұлаққа балық жетпей қалды. Мен қайтып келіп, қаптан тағы бір балық алдым.

Біздің барлығы алты ит қой, деді Генри.

Генри, деді Билл, мен барлығы бірдей ит деп айта алмаймын, бірақ жетеуі бір-бір балықтан алды.

Генри шайнап отырған тамағын қоя қойып, оттың әр жағындағы иттерге қарап, оларды санап шықты.

Олар алтау ғой, деді ол.

Мен оның біреуі қардың үстімен жүгіріп бара жатқанын көрдім, деді Билл. Олар жетеу болған.

Генри оның бетіне қадала қарап:

Білесің бе, Билл, мына саяхатымыз аяқталғанда, мен шексіз қуанатын боламын, деді.  


Сколько у нас собак, Генри?

Шесть.

Хорошо, Генри… Билл на минуту остановился как бы для того, чтобы придать своим словам еще больше веса. Так, у нас шесть собак, и я взял из мешка шесть рыбин. Я дал каждой собаке по рыбе и… Генри, одной рыбы мне не хватило!

Ты ошибся в счете!

У нас шесть собак, - повторил Билл. И я взял шесть рыбин, но Одноухий остался без рыбы. Я вернулся и взял из мешка еще одну рыбу.

У нас только шесть собак, сказал Генри.

Генри, продолжал Билл, я не говорю, что это все были собаки, но получили по рыбе семеро.

Генри перестал есть и через огонь пересчитал глазами собак.

Их только шесть, сказал он.

Я видел, как одна убегала по снегу, сказал Билл. Их было семь.

Генри соболезнующе посмотрел на него.

Знаешь, Билл, я буду очень рад, когда это путешествие закончится.